Interesujące Życie [3] — Początek II wojny światowej -Okres od września 1939 r. do stycznia 1940

Tło historyczne [www.ushmm.org]: Po zapewnieniu neutralności ZSRR (poprzez zawarty niemiecko-radziecki Pakt o Nieagresji z sierpnia 1939 r.) 1. września 1939 r. Niemcy rozpoczęły II wojnę światową napadając na Polskę. 3. września. Wielka Brytania i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom nie podejmując jednak żadnych działań zbrojnych. W ciągu miesiąca Polska została pokonana przez połączone siły nazistowskich Niemiec i Związku Sowieckiego i podzielona między te dwa kraje.

Nad wojskiem polskim dominował niemiecki Wehrmacht, który znacznie przewyższał liczebnością i uzbrojeniem Polaków. Wiele się opowiada o bohaterskiej polskiej kawalerii atakującej nazistowskie czołgi. Mój ojciec i jego bracia z broni wycofali się do Warszawy, do dobrze ufortyfikowanej cytadeli.

Z Wikipedii: Oblężenie Warszawy w 1939 roku toczyło się pomiędzy Polską Warszawską Armią stacjonującą w stolicy Polski i napadającą niemiecką regularną armią – Wehrmachtem.

Atak rozpoczął się ogromnymi bombardowaniami lotniczymi zainicjowanymi przez niemieckie lotnictwo Luftwaffe po inwazji nazistowskiej na Polskę, począwszy od 1. września 1939 r. Walka lądowa rozpoczęła się 8. września, kiedy pierwsze niemieckie pancerne jednostki dojechały do dzielnicy Wola w Warszawie i do południowo zachodniego przedmieścia. Mimo niemieckiej radiowej propagandy twierdzącej, że zdobyli Warszawę, początkowy atak wroga został odepchnięty, ale wkrótce potem Warszawa znalazła się w stanie oblężenia. Oblężenie trwało aż do 28 września, kiedy Polski garnizon, pod dowództwem Generała Waleriana Czumy, oficjalnie skapitulował. W następnych dniach około 140.000 żołnierzy polskich opuściło miasto i zostało jeńcami wojennymi. 1. października Wehrmacht wszedł do Warszawy, co rozpoczęło okres okupacji niemieckiej, która trwała aż do niszczycielskiego Warszawskiego Powstania i do 17. stycznia 1945 roku, kiedy miasto zostało wyzwolone przez wojska alianckie.

Polska armia poddała prawie 140.000 żołnierzy. Podczas oblężenia w Warszawie zginęło około 18.000 ludności cywilnej. W wyniku bombardowania lotniczego 10% budynków miasta zostało całkowicie zniszczonych, dalsze 40% poważnie uszkodzonych. Dni oblężenia były strasznym przeżyciem. Było wiele osób martwych i umierających. Ciągły ostrzał i bombardowania zrobiły z życia piekło.

Mój ojciec i wielu innych żołnierzy z wojska polskiego zostali przesunięci do obozu więźniów w Olsztynie lub Allenstein (po niemiecku), w północno wschodniej Polsce, lub wschodnich Prusach, zależnie, na które granice się patrzy w tej długiej i ciągle zmieniającej się historii Polski. W obozie przebył od 29. września 1939 r. do 1.  stycznia 1940 r. Miał szczęście, że nie był jedną z ofiar zabitych w katyńskim lesie w 1940, w którym rozstrzelano: 4.000 polskich oficerów oraz około 16.000 innych pojmanych przez Rosjan, którzy 17 września 1939 napadli na Polskę od wschodu. Ich cel, to pomoc nazistom w kolejnym „rozbiorze” Polski i plany rozszerzenia swoich wpływów komunistycznych w Europie Środkowej.

W czasie dnia życie w obozie jenieckim było znośne. Pracowali na roli dla miejscowych rolników pruskich, ale warunki życia w przepełnionych barakach i traktowanie przez strażników w obozie były okrutne. Więźniowie spali na podłodze, a było ich tylu, że nie było szans położenia się na wznak, a tylko na boku. Aby zrobić miejsce strażnicy przychodzili w nocy i strzelali do nieszczęśliwych istot ludzkich. Martwi lub umierający zostawali w baraku do rana. Ojciec mój był tak zdesperowany, że specjalnie ruszał się by przyciągnąć uwagę strażników, żeby go rozstrzelali. Nie chciał już żyć. Nie mógł znieść tego cierpienia wokół siebie. Mówił w duchu: “Nie mogę więcej cierpieć, proszę żeby umrzeć!”

Pewnego dnia, podczas pracy w polu, niemiecki rolnik podszedł do nich i powiedział, że słyszał, że mają dokądś wywozić wszystkich Żydów. Abram Motyl uzgodnił z innymi więźniami, że będzie używał nazwiska Adam Szary. Po powrocie do obozu, podczas apelu ojciec udawał, że zgubił gdzieś swoją kartę identyfikacyjną. Podał nowe nazwisko, współwięźniowie je potwierdzili i niemiecki strażnik – służbista -wydał nową na nowe nazwisko. Oczywiście nie ominęło ojca pobicie i ciężka praca. Teraz już wiecie skąd wzięło się nazwisko Szary.  

Pod koniec 1939 r. po porozumieniu między Niemcami i ZSRR, zorganizowano wymianę polskich więźniów biorąc pod uwagę miejsca ich pobytu przed wojną. Następnie Polska została podzielona na część niemiecką na zachodzie i rosyjską na wschodzie. Mój ojciec znalazł się w pociągu do Rosji, lub ZSRR jak się wtedy nazywała, z przepustką, czyli z oficjalnym dokumentem zatwierdzającym jego powrót do rosyjskiej połowy Polski.

Pociąg jechał nie zbyt daleko od Sierpca i Gostynina. Adam zeskoczył z pociągu w nocy i poszedł do swojego miasta, aby zobaczyć, co się dzieje z rodziną. Za każdym razem, zatrzymywany przez patrole Wehrmachtu, był w stanie wylegitymować się swoją przepustką będącą dowodem na to, że jest w drodze do Rosji. Kiedy dotarł do miasta – nikogo znajomego tam nie było. Wszystkich Żydów przeniesiono do getta żydowskiego w Warszawie. Udał się tam i znalazł swoją rodzinę. Z nimi była jego żona Joheved i syn Aleksander. Wszystkich usiłował przekonać, że powinni wyjechać razem z nim do Rosji, że niemieckie obietnice nie są prawdziwe, że Niemcy ich nie zwolnią i że mają zamiar zabić wszystkich. Mój ojciec nie cierpiał Rosji i Rosjan, ale to było lepsze niż być zamordowanym przez nazistów. Jego żona i rodzina – bali się, nie chcieli wyjechać. Adam i jego dwaj młodsi szwagrowie zaczęli swoją podróż do Rosji. Obiecał, że przyśle im bilety na pociąg i przepustki. Już NIGDY NIKOGO z nich nie zobaczył. Wszyscy zginęli w getcie lub w jednym z obozów zagłady, m.in. w Auschwitz.

Oto modlitwa, którą Adam i jego brat, Shabtai opublikowali (myślę że w połowie lat 60-tych, kilka lat po przyjeździe do Izraela. Znalazłem ją w Internecie, oczywiście znacznie później):

Płaczemy gorzko dla naszych kochanych,

którzy zostali zamordowani przez krwiożerczych morderców

Nasz ojciec Yitzchak Meir i nasza matka Feiga Motil

Nasza siostra Fela, jej syn Sender i mąż Menachem Grosman

Moja żona Yocheved i mój syn Sender Motil

Nasza ciocia Chaja, jej synowie Moshe i Sender, i jej mąż Reuwen Ruda

Nasz wujek Binyamin i jego syn Szymon Sochaczewski

Żałobnicy: Shabtai Parpari i Abram Motil, i ich rodziny, Rishon Letzion i Holon

Nie pozwól nikomu powiedzieć, że Holocaust, to propaganda. Powyżej są członkowie naszych rodzin, którzy zostali zabici przez nazistów.

Dodatek historyczny:

Z (http://sciaga.pl/tekst/81293-82-poczatek_ii_wojny_swiatowej):

• 1 września 1939 roku III Rzesza, na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow, zawartego w sierpniu 1939, a przewidującego podział Polski pomiędzy agresorów na linii rzek Narew, Wisła i San, atakuje Polskę na lądzie, morzu i w powietrzu. Kolejna wojna światowa staje się faktem.
• 3 września Francja i Wielka Brytania, realizując układy sojusznicze z Polską, wypowiadają wojnę Niemcom, nie podejmując wszakże działań zbrojnych. Mimo zaciętego oporu przeważające siły niemieckie posuwają się szybko naprzód, rozbijając polskie oddziały. 6 września dowództwo wydaje rozkaz wycofania wojsk za linię Wisły i Sanu, zaś dwa dni później Niemcy docierają do Warszawy.
• 17 września 1939 roku do Niemiec dołącza Związek Sowiecki, ignorując istniejące do tej pory umowy zawarte z Polską: “Jeśli w Polsce nie ma już rządu, to nie ma również żadnego paktu o nieagresji” – słyszy w Moskwie polski ambasador Wacław Grzybowski.
• Po agresji sowieckiej padają kolejne punkty oporu: Oksywie (19 września), Warszawa (28 września), Modlin (29 września), Hel (2 października). Ostatni regularny oddział Wojska Polskiego gen. Franciszka Kleeberga kapituluje pod Kockiem 5 października 1939 roku.
• Rozpoczyna się okupacja, przekraczająca swym okrucieństwem wszystko, czego Polacy doświadczyli w minionych wiekach pruskiej i rosyjskiej niewoli. Na mocy traktatu podpisanego 28 września obaj okupanci dzielą się polskim terytorium niemal równo po połowie.
• 12 października Niemcy tworzą “Generalne Gubernatorstwo dla zajętych obszarów polskich”, zajmujące 98 tys. km (kwadratowych) i składające się z czterech dystryktów: krakowskiego, radomskiego, lubelskiego i warszawskiego. Obszar zachodniej i północnej Polski przyłączono bezpośrednio do Niemiec, łącznie 92 tys. km (kwadratowych). W granicach Rzeszy znalazły się wszystkie uprzemysłowione i zasobne w surowce regiony Polski, m.in. Górny Śląsk wraz z Zagłębiem Dąbrowskim. Sowieci wcielają zagarnięte tereny do Ukraińskiej i Białoruskiej Republik Sowieckich. Wileńszczyznę otrzymuje Litwa, skrawek Karpat – Słowacja.
• Obaj okupanci realizują politykę eksterminacji polskich elit. Od pierwszych dni mnożą się precyzyjnie zaplanowane deportacje, wysiedlenia, różnego rodzaju prześladowania i szykany administracyjne oraz egzekucje. Na porządku dziennym jest rekwizycja mienia. Pojawiają się dramatyczne trudności aprowizacyjne, które zagrażają biologicznej egzystencji narodu. Za najmniejsze przewinienia grozi kara śmierci, więzienie lub obóz koncentracyjny. Pierwszy obóz – Stutthof – powstaje już w 1939, a następnie to: Auschwitz-Birkenau (1940), Majdanek (1941), Płaszów (1944) i inne.
• Załamuję się dotychczasowy porządek społeczny i moralny. W szkołach zakazane jest nauczanie według polskich programów, a na terenie zajętym przez Niemców ogranicza się naukę do minimum. Sowieci starają się zachowywać pozory, pozostawiając początkowo język polski jako wykładowy – istnieje za to nieprawdopodobna indoktrynacja komunistyczna. Szerzy się donosicielstwo.
• Na terenach zajętych przez Niemców szczególnie prześladowani są Żydzi. Okupant umieszcza ich w gettach: pierwsze utworzono w październiku 1939 w Piotrkowie Trybunalskim, następne w Łodzi w 1940, w październiku tego samego roku – w Warszawie. Od grudnia 1941 Niemcy mordują Żydów w obozach masowej zagłady w Chełmie, Sobiborze, Bełżcu, Treblince, Auschwitz-Birkenau.
• Na terenach Rzeczypospolitej zajętych przez Związek Sowiecki agresor prowadzi politykę antagonizowania zamieszkujących je narodowości, umiejętnie prowokując konflikty pomiędzy Ukraińcami, Żydami i Białorusinami a Polakami, traktowanymi jako wrogi ideologicznie element.